شواهد و تحلیل ساختاری در پهنه برخوردی زاگرس مرتفع (صحنه- هرسین)

چکیده: منطقه مورد مطالعه در حد فاصل پهنه­های زاگرس مرتفع و سنندج - سیرجان قرار دارد. عمده واحدهای چینه شناسی در منطقه مورد مطالعه شامل توالی­های رسوبی- آتش‌فشانی، آهک­های مزوزوییک و آهک­های سنوزوییک است. عمده ساختارهای منطقه از روند کلی گسل زاگرس پیروی می­کند. رادیولاریت­ها اکثراً دارای لولای تیز و جزء چین­های جناغی هستند و زاویه بین­یالی آن‌ها در حدود 30 تا 70 درجه است. در منطقه شاه­آباد علیا رادیولاریت­ها به شدت چین­خورده­ و گسلیده هستند که گسلیدگی در آن‌ها بعد از چین­خوردگی رخ داده است. این رادیولاریت­ها فاقد میان لایه بوده و شواهدی از چین­خوردگی مجدد نشان می­دهند. بر این اساس به نظر می­رسد که رادیولاریت­ها در اینجا به صورت کلیپ است. چین­های بزرگ مقیاس مزوزوئیک (در آهک­ها) نیز داری لولای مدور و روند شمال غرب – جنوب شرق می­باشند، البته در برخی از چین­ها شواهد مبنی بر چین­خوردگی مجدد دیده می­شود. چین‌های سنوزوئیک منطقه دارای لولای گرد هستند و زاویه بین­یالی 120 درجه دارند. همچنین با توجه به دیاگرام (Π) رسم شده این چین­ها اکثراً استوانه­ای بوده و سطح محوری چین­های رسم شده دارای روند شمال غرب - جنوب شرق و عناصر چین در واحدهای متفاوت است. به­دلیل رئولوژی متفاوت شکل­گیری چین­ها در فازهای متفاوت تکتونیکی صورت گرفته است. راندگی آهک­های مزوزوئیک بر روی افیولیت­ها حاکی از تشکیل ساختارهای دوپلکسی است. مطالعه مورفولوژی انواع ماکل­های دینامیکی و اندازه بلورهای باز­تبلور یافته کلسیت نشان می­دهد که دگرریختی منطقه ویژگی یک گستره حدواسط را دارا می­باشد و دمای دگرریختی از بخش خارجی به بخش داخلی کوهزاد افزایش یافته است. میزان تنش­ جریانی بدست آمده از اندازه بلورهای کلسیت 200 تا 300 مگاپاسکال می­باشد.